محدوده 5

این محدوده برای همه افراد کاربردی نیست. از طرفی دیگر در صورت وجود بیماری‌های مزمن قلبی-عروقی و یا عدم آمادگی فرد، احتمال بروز ایست قلبی در این محدوده وجود دارد. فرد در این محدوده ضربان قلب حین فعالیت ورزشی را در محدوده 90 تا 100 ضربان قلب بیشینه محاسبه شده خود قرار می‌دهد.

محدوده 4

افزایش آستانه لاکتات و به عبارتی بهبود تحمل فشار در مدت زمان بین 1 الی 3 دقیقه از دستاوردهای این محدوده ضربان قلب است. همچنین، تمرین در این محدوده ضربان قلب می‌توان باعث بروز سازگارهایی در عملکرد بی‌هوازی عضلات شود.

محدوده 3

این محدوده از پر طرفدارترین محدوده‌ها بین عموم ورزشکاران تفریحی و حرفه‌ای محسوب می شود. این محدوده با بهبود عملکرد سیستم قلبی – عروقی و افزایش استقامت آن علاوه بر سازگاری های ورزشی، میتواند موجب سلامت قلب و عروق افراد شود.

محدوده 2

تمرینات استقامتی کم شدت نام دیگر این محدوده است. این شدت ضربان قلب در دسته سبک جای می‌گیرد که از مهم‌ترین نتایج آن می‌توان به قرار دادن بدن در وضعیت استفاده از چربی‌ها به عنوان سوخت اصلی و غالب (چربی سوزی) اشاره کرد. همچنین، گزینه خوبی برای افراد مبتدی و بدون سابقه تمرینی جهت شروع تمرینات استقامتی به منظور بهبود سیستم قلبی – عروقی شناخته می‌شود.

به عنوان مثال، فردی با ضربان قلب بیشینه 200 ضربه در دقیقه که قصد بر افزایش چربی سوزی در هنگام فعالیت ورزشی دارد، باید با انتخاب محدوده شماره 2 (در جدول) سعی بر قرار دادن ضربان قلب خود در بازه بین 120 تا 140 ضربه در دقیقه کند. بیان این عدد به صورت یک بازه، می‌تواند نگهداری ضربان قلب در این محدوده در حین فعالیت ورزشی را تسهیل کند.

محدوده 1

گرم کردن، سرد کردن و ریکاوری فعال از مهم‌ترین کاربردهای این محدوده است. ضربان قلب با توجه به این محدوده، نه آنقدری بالا است که موجب افزایش شدید دما در بدن شود و نه آنقدر پایین است که تفاوتی با استراحت نداشته باشد. به همین علت، برای شروع و به پایان رساندن فعالیت ورزشی کاربرد فراوان میان ورزشکاران مبتدی و نخبه دارد.

محدوده 0

این محدوده با نام محدوده استراحتی نیز شناخته می‌شود. ضربان قلب استراحتی مبحثی پیچیده است، اما از فردی به فرد دیگری متفاوت است. با این حال، این محدوده ضربان قلب تاثیری بر بار و فشار وارده بر سیستم قلبی- عروقی نداشته و کاربردی آنچنانی در فعالیت های ورزشی ندارد.